ΛΑΘΡΑ ΒΙΩΣΑΣ.

Είμαι στη νότια Ουαλία πριν από κάτι αιώνες και ψάχνω μεσημέρι να βρω να φαω. Παλιά στο Τέξας εννοείται, είναι όλα κλειστά. Με τα πολλά βρίσκω κεμπαπτσίδικο στη μέση του πουθενά και σκάω πυροτεχνήματα. Μπαίνω μέσα και βλέπω πάγκο με μεμέτια να τυλίγουνε. Λεω μάγκα μου εδώ είμαστε. Από που είσαστε παιδιά? Turkey μου λέει ο μεμές, ψηλός χοντρός με μούσι, σα το Ρώσο απ' το street fighter. Κάνε δύο αδερφέ του λέω κι αρχίζει ο μάγκας και γεμίζει. Κι αφού γεμίζει πιάνει μια κουτάλα και ρίχνει από πάνω μια κρέμα. Τι 'ναι τούτο μάστορα? Μαγιονέζα με σκόρδο. Μας γάμησες. Γιατί καλέ μου δε βάζεις γιαούρτι? Έχασε μισό μέτρο ο άνθρωπος. Δε το τρώνε εδώ, μου λέει. Γιατί, ξέρουνε να φάνε εδώ?, του λέω. Σκάει ένα χαμόγελο ο Τούρκος και γίναμ' αδέρφια σου λέω, αλλά καπάκι του κόπηκε. Και γυρνάω και τι να δω? Κάτι σκινάδες Ουαλοί στο παραπέρα τραπέζι που τους έμεινε η μπουκια στο στόμα σα τους Παοκτζήδες στο μπουγατσατζήδικο που είπε ο Αθηναίος τη μπουγάτσα τυρόπιτα. Πήρα τα τυλιχτά μου κι εξαφανίστηκα. Ούτε θυμάμαι σε ποιό πάρκινγκ τα κατάπια.