Γιατί Όχι

Γεννήθηκα στην Πάτρα στα τέλη του 1979 και μεγάλωσα στη δυτική Πελοπόννησο. Ο πατέρας μου πάντα ήθελε ν' αλλάξει τον κόσμο και τον άλλαξε λίγο, ίσως και χωρίς να το καταλάβει. Έζησα την εποχή που στριμοχνώμασταν δύο οικογένειες μέσα σ' ένα fiat 127 να πάμε για μπάνιο. Το φαγητό δε μας έλειψε ποτέ, ούτε και καμιά χαρά της ζωής. Βρέθηκα στην Αθήνα όπου σπούδασα και δούλεψα, πάντα μου άρεσε να δουλεύω από παιδί για να είμαι ανεξάρτητος. Άλλαξα πολλά επαγγέλματα μέχρι που βρήκα αυτό που ήθελα να κάνω, έγινα ηθοποιός. Δούλευα πολύ και δύο και τρεις δουλειές, κάθε χρονιά πήγαινα και λίγο καλύτερα. Δεν αμοίφθηκα ποτέ αστρονομικά ποσά, μπορούσα όμως με λίγη επιπλέον προσπάθεια να ζω αξιοπρεπώς και δεν ήθελα παραπάνω. 
 

Ξαφνικά όλα άλλαξαν, εμάς η κρίση μας έπιασε από νωρίς. Αρχικά τα μεγάλα κανόνια των εταιριών και οι κομπίνες, μετά οι μισθοί άρχισαν να πέφτουν και οι ανεργία να ανεβαίνει. Έκανα δουλειές του ποδαριού, μεροκάματα από 'δω κι από 'κει μια ή δύο φορές τη 'βδομάδα. Σέρβιρα μασόνους, καθάρισα τουαλέτες σε κυριλάτα μπαρ που νεόπλουτοι απαίδευτοι πλήρωναν 20 ευρώ για ένα κοκτέιλ. Πήγα μετανάστης στην Αμερική είδα κι εκεί εκμετάλευση, μετά ανακρίθηκα στο τελωνείο με πέταξαν σα την τρίχα απ' το ζυμάρι, γύρισα στην Ελλάδα. Είδα τους φίλους μου να φεύγουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ανθρώπους να τρώνε απ' τα σκουπίδια, να κοιμούνται στους δρόμους, να αυτοκτονούν. Έβγαλα φυλλάδιο, είδα εξαθλιωμένους Σομαλούς στον κόλπο του Άντεν, την Υεμένη και τα στενά του Τζιμπουτί να θαλασσοδέρνονται κι ένα κοντό κομπλεξικό ρουφιάνο νεοναζί με ανεκπλήρωτο όνειρο της ζωής του να γίνει ασφαλίτης να με διατάζει στη βάρδια μου. Είδα τους Ινδούς ναυτεργάτες στις λάτζες, τους ξυπόλητους στη Σρι Λάνκα, το στρατό στους δρόμους της Αιγύπτου, τον αμύθυτο πλούτο στα Εμιράτα και τον πλούτο των εθνών φορτωμένο σε κοντέινερ για να πάρω ένα μεροκάματο μικρότερο απ' όσο έπαιρνα στη χώρα μου στην αρχή της κρίσης. Σιχάθηκα.

Όμως δε λέω γι αυτό Όχι. Θα ψηφίσω όχι γιατί υπάρχει κάτι που το σιχάθηκα πιο πολύ, την κοροϊδία. Σιχάθηκα την εκμετάλλευση, τα ψέματα, την προπαγάνδα, τη λάσπη. 

Βλέπω τα κανάλια, τις διαφημιστικές και τα έντυπα, των οποίων το βόθρο γνώρισα από μέσα, να εξαπολύουν οχετούς ψεμάτων. Τις τράπεζες να τραμπουκίζουν ασύστολα τους πάντες. Τα δικαστήρια να τυλίγουν σε μια κόλα χαρτί όποιον δεν έχει λεφτά και να ταλαιπωρούν για χρόνια όποιον κάνει το λάθος να αναζητήσει το δίκιο του εκεί. Την αστυνομία να βυσοδομεί εις βάρος αυτών που υποτίθεται προστατεύει και να προστατεύει μεγαλοεργολάβους. Τις πολυεθνικές φαρμακευτικές να αποδομούν συστηματικά το σύστημα υγείας σκυλεύοντας το δημόσιο χρήμα. Την παιδεία να απαξιώνεται με το έτσι θέλω. Τους παρακρατικούς μηχανισμούς και στρατούς, ακόμα και κοινοβουλευτικών κομάτων, να προβοκάρουν κάθε αντίσταση και να δολοφονούν. Τις μίζες εξοπλιστικών προγραμάτων να χορεύουν. Ασύληπτα σκάνδαλα να με προκαλούν. Τους κοματάρχες να υποτιμούν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μου. Το βαθύ κράτος να στραγγαλίζει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και δημιουργίας. Τους συνδικαλιστές να ξεπουλούν την ψυχή τους στο διάολο. Τη χώρα διάτρητη από ξένες μυστικές υπηρεσίες, οικονομικούς δολοφόνους και σοκ. Φτάνει πια, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που συμφώνησα να ενταχθώ. Δε συναίνεσα ποτέ να υποφέρω για να συντηρώ μια απρόσωπη ελίτ και θέλω πίσω αυτό που δικαιούμαι. Μια Ευρώπη όπως την οραματίστηκαν οι λαοί της μετά το τέλος του Β' παγκομίου πολέμου. Μια Ευρώπη που κανείς δε θα κουνάει το δάχτυλο σε κανένα. Την ευρώπη για την οποία εργάστηκα κι εγώ σκληρά και την πλήρωσα με τον ιδρώτα και το υστέρημά μου. Είναι χρέος μου να πω όχι στα σχέδια αυτών που υφάρπαξαν τα όνειρα και τους κόπους μου, είναι χρέος μου να θυμίσω σε όλους τι σημαίνει δημοκρατία και από που εκπορεύεται. Είναι χρέος μου να δώσω στην Ευρώπη, τη χώρα μου και τον εαυτό μου μια σημαντική ευκαιρία. 

Ψηφίζω όχι γιατί δε μπορώ να πάρω ανάσα. Ψηφίζω όχι γιατί θέλω ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, δημοκρατία και την ευκαιρία να ζήσω σαν άνθρωπος. Ψηφίζω όχι γιατί σε λίγο καιρό θα είμαι πατέρας και αυτή η ψήφος είναι το μόνο που οφείλω.

Θέμης Αγγελόπουλος