Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Husaberg

Ο φίλος μου ο Χρήστος. Ψηλός, αδύνατος, με μακριά λεπτά άκρα, εξαιρετικά ανήσυχα μάτια που δε σταματούν να κινούνται μέσα στις κόχες τους και μόνιμη έννοια για το σωματικό του βάρος το οποίο δεν αυξάνεται, σε αντίθεση με το δικό μου που δε μειώνεται. Φύσιν αντισυμβατικός άνθρωπος, ζει τη ζωή του προκαλώντας σε κάθε περίσταση το χάος μέσα στο οποίο ζούμε όλοι μας.






Τον καιρό εκείνο, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, ο Χρήστος είχε ξεμείνει από μηχανάκι και κυκλοφορούσε με το αυτοκίνητο. Αποφάσισε ν' αγοράσει ένα για να κάνει μότοκρος. Έτρεχε παλιότερα σε αγώνες και ήθελε να ξανακάνει το χόμπι του. Μου το ανακοίνωσε λοιπόν, οπότε αρχίσαμε να το συζητάμε. Δική μου άποψη βεβαίως ήταν να πάρει Γιαπωνέζικο, εκείνη την εποχή μάλιστα η Honda είχε πρωτοκυκλοφορήσει το CRF το οποίο ήταν και παραμένει μια καταπληκτική κατασκευή. Και επρόκειτο για Honda, δηλαδή απροβλημάτιστη λειτουργία εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Συγχωρήστε το απόλυτο της θέσεώς μου, αλλά πως να το κάνουμε, μερικά πράγματα είναι αυταπόδεικτα.

-Ά πα πα, Γιαπωνέζικο με τίποτα. Θα έκανα δηλαδή μια παραχώρηση για Yamaha αλλά δε θέλω Γιαπωνέζικο.
-Μήπως 'κάνα WR αφού θέλεις Yamaha?
-Θέλω τετράχρονο.

Δεν επέμεινα. Ο Χρήστος είναι μηχανολόγος, παλιός αγωνιζόμενος και χρόνια δημοσιογράφος σε έντυπα μηχανοκίνητου. Δε θα μπορούσα να επιμείνω.
Αρχίσαμε να εξετάζουμε διεξοδικά μία μία τις επιλογές. Η εξέταση αυτή κράτησε περίπου έξι μήνες. Επισκεφτήκαμε όλες τις αντιπροσωπείες, τις μάντρες, τους εμπόρους, τους εισαγωγείς, τις αποθήκες, τα υπόγεια και γενικά όλα τα μέρη στα οποία θα μπορούσε να βρει κανείς μηχανάκι στο λεκανοπέδιο Αττικής. Συζητήσαμε άπειρες ώρες σχετικά με τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματα, τις μεθόδους παραγωγής, τα υλικά, την τεχνολογία, τις σχεδιαστικές τάσεις, την πολιτική κάθε εταιρίας, κάθε μοντέλο ξεχωριστά για την τελευταία δεκαετία και γενικότερα εξαντλήσαμε κάθε περίπτωση μεμονωμένα ή συγκριτικά με τις υπόλοιπες. Ο Χρήστος παρ' όλ' αυτά δεν είχε αποφασίσει.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως όλη αυτή η διαδικασία με είχε κάνει να βαρεθώ, μπορώ όμως να πω το αντίθετο. Οι μοτοσυκλέτες δεν με κάνουν ποτέ να βαριέμαι και η έρευνα αγοράς τους είναι από μόνη της μια ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα. Οι προσφερόμενες επιλογές μπορούν να ικανοποιήσουν το πιο περίεργο γούστο ή βίτσιο. Έτσι ακόμα και στην περίπτωση που ο προβληματισμός δεν αφορά εσένα προσωπικά αλλά κάποιο φίλο, το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο. Μπορώ να πω πως απολάμβανα την αναποφασιστικότητα του φίλου μου.

Ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνό μου.
-Αγόρασα μηχανάκι.
-Α μπράβο! Πολύ ωραία.
-Δε θα με ρωτήσεις τι πήρα?
-Πήρες Husaberg.
-Που το ήξερες?
-Ήμουν σίγουρος.
-Θες να έρθεις να το δεις? Είμαι στο συνεργείο του Κυριάκου.
-Φυσικά. Έρχομαι τώρα.

Ο Χρήστος, καθώς προείπα, είναι παλιός αγωνιζόμενος. Έτρεχε Husaberg από την εποχή που εμφανίστηκαν τα πρώτα τετράχρονα στο χώμα. Όλη η εξάμηνη έρευνα που είχε προηγηθεί έγινε στην ουσία για να αποκλείσει το ενδεχόμενο αγοράς κάποιου άλλου δικύκλου. Ήθελε να είναι σίγουρος οτι παίρνοντας το συγκεκριμένο δε θα βρισκόταν κάποιο άλλο στη συνέχεια το οποίο να τον κάνει να προβληματιστεί σχετικά με την απόφασή του. Τα είχε ψάξει όλα διεξοδικά και είχε βρει για κάθε επιλογή ένα πολύ καλό επιχείρημα να την απορρίψει. Δεν θα μπορούσα να μην είμαι σίγουρος.

Τον βρήκα στο συνεργείο πασαλειμένο με λάδια μέχρι το γόνατο. Είχε πέσει με μανία πάνω στο μηχανάκι και το έγδυνε. Το σκηνικό έμοιαζε με επισκευή κατά τη διάρκεια αγώνα στη μέση της ερήμου, με τον ήλιο να δύει και το μηχανικό να βιάζεται να μη τον βρει η νύχτα και τον φάνε τα τσακάλια. Αν μπορούσε να κάνει όλες τις δουλειές με μια κίνηση θα το είχε κάνει. Αφαιρούσε από πάνω κάθε τι περιττό, κάθε τι που προσέθετε βάρος ή προεξείχε.
Φυσικά να βοηθήσω δε μπορούσα με το Χρήστο να γυρίζει σα σβούρα γύρω απο το μηχανάκι και για να μπω στη διαδικασία να πιάσω το ρυθμό του ούτε λόγος, μόλις είχα πιεί τον πρώτο καφέ της ημέρας. Χαιρέτησα, άναψα τσιγάρο, και κάθισα να χαζέψω το θέαμα.

Παρακολουθούσα για αρκετή ώρα σκεπτόμενος τι θα έκανε εμένα να θέλω να αποκτήσω ένα μηχανάκι σαν αυτό. Σκέφτηκα τις ατέλειωτες μανιβελιές και τρομοκρατήθηκα. Κάποια στιγμή ο Χρήστος σταμάτησε, ήρθε δίπλα μου, με κοίταξε και με ένα πλατύ χαμόγελο περηφάνιας μου δήλωσε:

"Έχω στο σπίτι ένα Dellorto καινούριο, στο κουτί του. Δεν έχει δουλέψει ποτέ".

Η φράση αυτή με αποτελείωσε. Το Husaberg είχε πάνω του ένα υπέροχο FCR σωστό στολίδι. Για να πώ την αλήθεια ήταν το πρώτο πράγμα που κοίταξα πάνω στο μηχανάκι. Και τώρα ήθελε να το βγάλει και να βάλει Dellorto.
Γιατί???
τον ρώτησα.
Keihin σε Husaberg? μου απάντησε.

Για να είμαι ειλικρινής αδυνατούσα να καταλάβω τους λόγους που είχε κάποιος ν' αγοράσει ένα τόσο αντισυμβατικό και απόλυτο μηχανάκι. Να πρέπει να μάθει όλα τα κόλπα και τα χούγια του απλά για να θέσει τον κινητήρα του σε λειτουργία. Nα μάθει να ρυθμίζει καρμπυρατέρ για να λειτουργεί σωστά κάθε φορά που οι περιβαλλοντικές συνθήκες μεταβάλλονται και γενικά να αποκτήσει τις γνώσεις μηχανολογίας αποφοίτου του εθνικού Μετσόβειου πολυτεχνείου για να κάνει μια βόλτα.
Όμως τελικά εκεί ακριβώς κρυβόταν το μυστήριο. Όταν κάνεις το χόμπι σου χρειάζεσαι ακριβώς αυτό, είναι κάτι πολύ προσωπικό. Είναι όλες εκείνες οι μικρές ατέλειες και ιδιοτροπίες που κάνουν τα πράγματα ενδιαφέροντα. Η τελειότητα είναι βαρετή γιατί είναι απόλυτα προβλέψιμη. Ο Χρήστος είχε κάνει την καλύτερη επιλογή. Δεν τον ενδιέφερε να κάνει προπόνηση, ούτε να καλύψει τις ανάγκες της καθημερινής του μετακίνησης. Αναζητούσε κάτι το ξεχωριστό, κάτι απρόβλεπτο. Είναι κάτι που ο ίδιος συνήθιζε να λέει, το νόημα του οποίου μέχρι τότε μου διέφευγε. "Όταν προσφέρεις ένα δώρο σε κάποιον, το δώρο αυτό πρέπει να είναι κάτι επί της ουσίας “άχρηστο”. Κάτι που ο ίδιος θα ήθελε αλλά υπό κανονικές συνθήκες δε θα προσέφερε ποτέ στον εαυτό του. Κάτι αντισυμβατικό και ιδιαίτερο". Και όταν πρόκειται να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου αυτό είναι τελικά το ζητούμενο, να κάνεις την υπέρβαση.

Ήθελα πολύ να κάνω βόλτα αυτό το μηχανάκι. Έχω ακούσει μάλιστα πως οδηγικά είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Συνάντησα το Χρήστο μια Κυριακή σε μια πίστα. Σκόπευα σ' ένα από τα διαλλείματά του να κάνω εκείνη τη βόλτα. Όμως ο Χρήστος έπεσε και έσπασε την κλείδα του.
Ενώ ο Δημήτρης τον πήγαινε στο νοσοκομείο πήγαμε με την Έφη να πάρουμε το μηχανάκι από το σημείο που είχε πέσει για να το φορτώσουμε στο τρείλερ. Ο Χρήστος μου είχε εξηγήσει πρίν φύγει όλη την ακολουθία ενεργειών για να το βάλω μπροστά. Όσο κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα, πράγμα που δε μου έχει ξανασυμβεί με μοτοσυκλέτα. Προσπαθούσα με όλη μου την υπομονή για αρκετή ώρα και αναρωτιόμουν ποιός σατανικός νους τοποθέτησε τη μανιβέλα αριστερά. Στην πραγματικότητα όμως δε με πείραξε καθόλου.

Θα ήθελα ακόμα να κάνω εκείνη τη βόλτα. Όμως τα χρόνια πέρασαν, το μηχανάκι εκλάπη, ήρθε η κρίση, αλλάξαμε ζωές, ο Χρήστος για κάποιο λόγο που ποτέ δε μου εξήγησε σταμάτησε να μου μιλάει. Κοντολογίς ήρθαν τα πάνω κάτω από τότε. Όμως εγώ θυμάμαι ακόμα εκείνο το Husaberg και ότι αυτό συμβόλιζε.

Θέλω ακόμα να το κάνω μια βόλτα.
Αφού πρώτα καταφέρω να το βάλω μπροστά.