Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Χαρούμενο πρωινό ξύπνημα

The early bird catches the worm όπως λέει και μια Αγγλοσαξονική παροιμία, όμως εγώ αυτά δε τα χαύτω. Ξυπνάω μετά τις 11 και σε κάθε περίπτωση σκουλίκια δεν πρόκειται να φάω ο κόσμος να έρθει ανάποδα.

Έρευνα Αμερικανικού πανεπιστημίου που πραγματοποιήθηκε σε μεγάλο δείγμα, περιλαμβάνοντας διάφορες φυλετικές, κοινωνικές ομάδες και γονιδιώματα κατέληξε στο συμπέρασμα οτι μόνο το 20% του γενικού πληθισμού είναι πρωινοί τύποι. Ένα 40% ενεργοποιείται μετά τις έντεκα το πρωί και το υπόλοιπο 40% μετά το μεσημέρι.
Είναι φοβεροί αυτοί οι Αμερικάνοι, ξοδεύουν απίστευτα χρηματικά ποσά και αμέτρητες ώρες εξειδικευμένης επιστημονικής εργασίας για να καταλήξουν στο αυτονόητο.
Όμως, όσο αυτονόητο κι αν φαίνεται το πόρισμα στη συντριπτική πλειοψηφία του γενικού πληθισμού αποτελεί κοινωνικώς αποδεκτή πεποίθηση οτι το να σηκώνεσαι απ' τ' άγρια χαράματα να πας για δουλειά είναι παραγωγικό ενώ οποιαδήποτε εναλλακτική είναι ένδειξη οκνηρίας.

 Όσο όμως κι αν υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην παραγωγικότητα φωνάζοντας "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ", είμαστε υποχρεωμένοι να ξυπνήσουμε πρωί για να πάμε στο σχολείο, την πρωινή αναφορά και αργότερα την εφορία, ανεξαρτήτως του επαγγέλματος ή του ωραρίου που επιλέγουμε.
Στην πραγματικότητα τέτοιου είδους αντιλήψεις παγιώθηκαν κατά τη βιομηχανική επανάσταση και τις ανάγκες της φάμπρικας. Το ωράριο καθορίστηκε από το φως της ημέρας, οι "παραγωγικές δυνάμεις" της εποχής δούλευαν "ήλιο με ήλιο" και τα πράγματα συνεχίστηκαν έτσι ως τις μέρες μας.
Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, μα η αγάπη μένει όπως λέει κι ο Ρασούλης και στην προκειμένη περίπτωση η αγάπη που δείχνουν οι "παραγωγικές δυνάμεις" για τη μη αλλαγή. Κατά μιαν άλλη Αγγλοσαξονική παροιμία "ο διάολος που ξέρεις είναι καλύτερος από το διάολο που δεν ξέρεις". Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση κάτσε στ' αυγά σου γιατί αμα θέλεις αλλαγές θα έρθει ο μπαμπούλας. Εγώ αντιπαραθέτω το σύνθημα, " Αφού δουλεύεις για να ζεις, γιατί σκοτώνεσαι στη δουλειά"?

Έτσι καταλήγουμε στις "ώρες αιχμής" που οι δρόμοι γεμίζουν αυτοκίνητα μιας και όλοι ξυπνάνε την ίδια ώρα. Το σκηνικό επαναλλαμβάνεται μετά το μεσημέρι μιάς και όλοι ακολουθούν το ίδιο ωράριο και κορυφώνεται Κυριακάς εορτάς και αργίας για τους ίδιους λόγους. Οι εθνικές οδοί πήζουν Παρασκευή απόγευμα, τα μαγαζιά γεμίζουν ασφυκτικά το Σάββατο το βράδυ, οι παραλίες το δεκαπενταύγουστο. Όλοι μαζί σκοτώνονται στους δρόμους Πάσχα και Χριστούγεννα και τα διευθυντικά στελέχη κάνουν διακοπές το Σεπτέβρη. Φτάχνουμε τεράστιους δρόμους που χρησιμοποιούνται υπερεντατικά τις εξήντα από τις τριακόσιες εξήντα μέρες του χρόνου, λεοφόρους που χρησιμοποιούνται τέσσερις από τις εικοσιτέσερις ώρες της ημέρας ενώ μένουν άδειες το υπόλοιπο διάστημα. Με απλά λόγια το μοντέλο έχει πλέον τεράστια διαφυγόντα κέρδη, πρωτίστως για εμάς τους ίδιους και δεν αφορά μόνο τις μετακινήσεις μας αλλά τη ζωή μας την ίδια. (Διαφυγόντα ελεύθερο χρόνο θα έλεγε ο Λαφράνγκ).

Θυμάμαι τη μοναδική φορά που έκανα πρωινό ωράριο στη ζωή μου, οκτώ με τέσσερις. Δεν έφευγα ποτέ πριν τις έξι το απόγευμα λόγω "φόρτου εργασίας". Το αστείο ήταν οτι από τις οκτω μέχρι τις δέκα δεν είχα ποτέ δουλειά. Κανείς δεν είχε δουλειά μιάς και όλοι έρχονταν με την τσίμπλα στο μάτι και πίνανε καφέ για να ξυπνήσουν. Όταν ο διευθυντής μου έκανε αύξηση τριάντα ευρώ το μήνα για τις υπερωρίες μου αποφάσισα να μην ξαναπάω στην ώρα μου. Πήγαινα πάντα μετά τις εννιά και πριν τις δέκα. Κάποια στιγμή με κάλεσε στο γραφείο του να με επιπλήξει για την "κατ' εξακολούθηση καθυστέρησή μου". Φυσικά παρέλειψε να αναφερθεί στην κατ' εξακολούθηση καθυστερημένη αναχώρησή μου ή την προσβλητική αύξηση που μου είχε δώσει. Ο διάλογος έγινε κάπως έτσι

- Τι ώρα είν' αυτή νεαρέ?
- Δέκα παρά τέταρτο.
- Τι ώρα πρέπει να έρχεσαι κανονικά?
- Οκτώ.
- Και γιατί καθυστερείς επανηλημένως.
- Έχω πρόβλημα κύριε διευθυντά, δε μπορώ να ξυπνήσω το πρωί. Από μικρό παιδάκι. Απ' όταν πήγαινα σχολείο.
Φούντωσε, άναψε και άρχισε να φωνάζει 
-Στο σχολείο δε σε πληρώνανε για να πηγαίνεις. Εδώ πληρώνεσαι και πρέπει να 'ρχεσαι στην ώρα σου.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος διαπραγμάτευσης. Ο συγκεκριμένος διευθυντής αντί να φωνάζει θα μπορούσε απλά να μεταθέσει το ωράριό μου κατά δύο ώρες και να κρατήσει το ποσό της αύξησής που μου έκανε για το ταμείο της πολυαγαπημένης του εταιρίας. (Με την οποία διατηρούσε και ο ίδιος "σχέση μισθωτής εργασίας").
Αντ' αυτού η συμπεριφορά του τον οδήγησε σε σοβαρό κλονισμό της υγείας του κι εμένα στη δουλειά που πάντα ονειρευόμουν.

ΥΓ. 1 Ένας από τους λόγους που επέλεξα να γίνω ηθοποιός ήταν για να μην ξυπνάω το πρωί. Ήταν πολύ αστείο όταν στα γυρίσματα της σειράς "Λούφα και παραλλαγή" έπρεπε να κάνουμε τις σκηνές της πρωινής αναφοράς με το πρώτο φως της ημέρας. Ας ήταν.
Αν είναι να πρέπει να ξυπνήσω πρωί για να κριτικάρω την "ακλόνητη" πεποίθηση περί πρωινού ξυπνήματος κομμάτια να γίνει..

ΥΓ.2 Θέλω να προσθέσω οτι πραγματικά συμπαθούσα τον παλιό διευθυντή μου.
Ήταν καλός άνθρωπος. Μάλιστα δε με απέλυσε ποτέ, παρ' όλη την "ειλικρίνειά" μου. Τον θυμάμαι με πολύ συμπάθεια. Λυπάμαι πραγματικά που η πίστη του στο σύστημα του προκάλεσε τόσο άγχος και τόση φθορά.

ΣΣ. Δημοσιεύτηκε αρχικά στο άλλο μου μπλόγκ Brazilastateofmind στις 23/3/2010.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου