Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Keep calm and carry on.


Έχοντας κενό μερικών ημερών στο πρόγραμμά μου αποφάσισα να επισκεφτώ την ιδιαίτερη πατρίδα μου τα Λεχαινά, των οποίων είμαι και δημότης. Στο διάστημα αυτό και έχοντας όλο το χρόνο στη διάθεσή μου ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση της καθηγήτριας του ΕΠΑΛ Αμαλιάδος κας Άννας Κοκκίνου, να συνδράμω με τη βοήθειά μου τη θεατρική τους ομάδα. Μη διαθέτοντας μεταφορικό μέσο αυτή την εποχή χρησιμοποίησα το τοπικό λεωφορείο των ΚΤΕΛ νομού Ηλείας που περνά μάλιστα μπροστά από το συγκεκριμένο σχολείο.
Τις προηγούμενες ημέρες είχα χρησιμοποιήσει και πάλι τη συγκεκριμένη γραμμή για να πάω στην Αμαλιάδα και αφού αγόρασα το εισιτήριό μου από το πρακτορείο στήθηκα στη στάση περιμένοντας. Όταν με καθυστέρηση το λεωφορείο φάνηκε σήκωσα το χέρι μου για να σταματήσει και ο οδηγός με αγνόησε πλήρως. Αφού έκανε το γύρο της κεντρικής πλατείας Λεχαινών σταμάτησε μπροστά στο πρακτορείο. Δεν πρόλαβα να φτάσω μέχρι εκεί και έφυγε. Ο πράκτορας μου εξήγησε πως στη στάση που περίμενα εγώ, για λόγους που ο ίδιος αγνοούσε, σταματούσε μόνο το λεωφορείο των πέντε παρά δέκα της συγκεκριμένης γραμμής το οποίο έτυχε να έχω χρησιμοποιήσει τις προηγούμενες ημέρες και λόγω αυτής της σύγχυσης ο οδηγός του με αγνόησε ή τέλος πάντων δε με είδε. Φυσικά είχα εκνευριστεί με το γεγονός αλλά αποφάσισα να μη δώσω συνέχεια και περίμενα το επόμενο λεωφορείο. Μια ώρα αργότερα που αυτό έφτασε επιβιβάστηκα κανονικά και ξεκίνησα τη διαδρομή μου.
Έχοντας πάρει οδηγίες από την κα Κοκκίνου, μιας και δε γνώριζα που ακριβώς βρισκόταν το σχολείο, ρώτησα τον εισπράκτορα αν ήταν δυνατόν να κάνει μια στάση για να αποβιβαστώ στο τεχνικό λύκειο. Μου απάντησε "Βεβαίως".
Ήταν ένας νεαρός λίγο πάνω από τα είκοσι ο οποίος εν τω μεταξύ είχε ζητήσει από την κοπελίτσα που καθόταν στο κάθισμα μπροστά από 'μένα να καθίσει δίπλα της και σε όλη τη διαδρομή κουβέντιαζε μαζί της. Λίγο μετά τα Σαβάλια ο δρόμος δεξιά κι αριστερά ήταν γεμάτος από μαθητές που περίμεναν στη στάση με τις τσάντες στην πλάτη και τα χέρια σηκωμένα κάνοντας σήμα στον οδηγό να σταματήσει, όπως είχα κάνει κι εγώ μιάμιση ώρα νωρίτερα. Το λεωφορείο δεν έκοψε καθόλου ταχύτητα και τα παιδιά άρχισαν όλα μαζί να φωνάζουν. Δεν ξέρω γιατί ο οδηγός δε σταμάτησε, ούτε ξέρω τι μπορεί ο ίδιος να ισχυριστεί γι αυτό, όμως πιο πολύ με πείραξε αυτό που είπε. “Άμα κατέβω κάτω και τα πλακώσω στις φουσκιές τα κωλόπαιδα θα τους πω εγώ”. Δηλαδή τι του είχαν κάνει τα παιδιά και τα έβριζε και ήθελε να τα πλακώσει και στις φουσκιές? Ακολούθησε και σχόλιο του νεαρού εισπράκτορα ο οποίος διέκοψε τη συνομιλία του με την κοπελίτσα και με περισσή μαγκιά δήλωσε “Γάμησέ τα μωρέ τα μαλακισμένα”. Βρισκόμουν δύο θέσεις πίσω από τον οδηγό, δίπλα στο διάδρομο και μια μόλις πίσω από τον εισπράκτορα. Έβλεπα και άκουγα τα πάντα πολύ καθαρά. Δεν έκανα κανένα σχόλιο.
Η στάση που μόλις είχαμε περάσει βρισκόταν προφανώς μπροστά από σχολείο, όμως μη γνωρίζοντας για ποιο σχολείο επρόκειτο δε διαμαρτυρήθηκα. Το κατάλαβα λίγο αργότερα όταν μπαίναμε πια στην Αμαλιάδα, μιας και σύμφωνα με τις οδηγίες μου ο προορισμός μου βρισκόταν λίγο μετά τα Σαβάλια και όχι λίγο πριν την Αμαλιάδα. Ρώτησα τον εισπράκτορα αν θα έκανε στάση στο τεχνικό λύκειο κι εκείνος στρέφοντας το κεφάλι του προς τα πίσω μου δήλωσε μέσα από τα μαύρα γυαλιά οτι δε θυμόταν να του έχω πει πως ήθελα στάση στο σχολείο. Τον ρώτησα αν με κοροϊδεύει και βγάζοντας το γυαλί, με βλέμμα εξολοθρευτή εξάντλησε όσο τσαμπουκά διέθετε. Άρχισε να μου λέει οτι δεν ήταν δική του δουλειά να αφήνει τον κόσμο έξω απ' το σπίτι του και πως δε γνώριζε που βρισκόταν το τεχνικό λύκειο Αμαλιάδας και πως ήμουν εγώ υποχρεωμένος να γνωρίζω. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να με απειλήσει λέγοντάς μου πως εκείνη τη στιγμή εργαζόταν και άμα ήθελα να πάμε να τα πούμε οι δυό μας μετά έξω. Δεν κατάλαβα ποιό ακριβώς ήταν το αντικείμενο της εργασίας του, ειδικά εκείνη τη στιγμή, όμως διατήρησα την ψυχραιμία μου να μη του σπάσω το κεφάλι μισή μερίδα άνθρωπο και του ευχήθηκα να τον χαίρονται η μαμά του κι ο μπαμπάς του. Κατέβηκα στο πρακτορείο της Αμαλιάδας και η κα Κοκκίνου ήρθε να με πάρει με το αυτοκίνητό της.
Ήμουν πολύ ταραγμένος από το περιστατικό και το συζήτησα με τα παιδιά της θεατρικής ομάδας και τους καθηγητές τους. Μου είπαν πως είχαν συνεχώς πρόβλημα με τους οδηγούς οι οποίοι σταματούσαν σπάνια στη συγκεκριμένη στάση και πως είχαν διαμαρτυρηθεί επανειλημμένως στη διοίκηση του ΚΤΕΛ νομού Ηλείας. Αναγκάζονται να περπατούν καθημερινά από το σχολείο μέχρι τα σπίτια τους, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών και επικινδυνότητας, ενώ στις περιπτώσεις που καταφέρνουν να επιβιβαστούν είναι αναγκασμένα να πληρώνουν εισιτήριο ένα και εξήντα για μια διαδρομή μόλις πέντε χιλιομέτρων.
Δεν ξέρω τι νομιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους να επιδεικνύουν αυτή τη συμπεριφορά. Δεν ξέρω τι τους δίνει το δικαίωμα να αδιαφορούν σε τέτοιο βαθμό απέναντι στις ανάγκες του επιβατικού κοινού, όταν μάλιστα το λεωφορείο αποτελεί το μοναδικό μέσο μεταφοράς στην περιοχή με εξαίρεση τα ταξί και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα. Δεν ξέρω ποιός είναι αρμόδιος και ποιός υπεύθυνος και δε μ' ενδιαφέρει. Ίσως κάποιοι να μου πουν πως σε περίοδο κρίσης αυτό είναι το λιγότερο, όμως εγώ θα διαφωνήσω κάθετα. Ειδικά σ' αυτή την περίοδο της κρίσης, στο όνομα της οποίας δικαιολογούμε όλα τα εκδηλούμενα ζωώδη ένστικτα, η αδιαφορία είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε και η καλή συμπεριφορά δεν κοστίζει τίποτα.

Θέμης Αγγελόπουλος

Πάω να φάω γιαούρτι ν' ασπρίσω...